Zeg me dat het niet zo is..

De afgelopen periode ben ik stil geweest. Ik kon niet anders dan zwijgen. Ergens wilde ik er woorden aangeven maar het lukte mij niet om de juiste woorden te vinden.Ze waren niet toereikend of ik kreeg ze niet over mijn lippen. Ik wilde het niet, ik wilde er niet aan toe geven. Vandaar dat ik besloot wijselijk mijn mond te houden, tot nu.

Het begon allemaal op dag elf van mijn cyclus. Vol goede moed begon ik weer met het testen van mijn LH-piek. Ik was er helemaal klaar voor om de negende en tevens laatste IUI behandeling te ondergaan. Toen de test niets meer aangaf dan simpelweg een nietszeggende cirkel bleef ik toch geduldig. De laatste tijd was mijn eisprong vaker te laat. Elke keer dacht ik wat te voelen of in mijn slipje te zien. Hoewel er zeker wel iets gebeurde bleef de test toch duidelijk aangeven dat het moment nog niet daar was. Mijn hormonen waren duidelijk wel aanwezig en dat samen met alle spanningen zorgde ervoor dat ik een moment van woede beleefde. Op dag achtien om precies te zijn gaf de test een foutmelding aan. Niet veel later scheurde ik de laatste test uit z'n verpakking om nogmaals te testen. Nee, weer was het moment niet daar. Terwijl ''Moffel'' al met één been buiten de deur stond om naar z'n werk te gaan werd het mij iets té veel. Vol van woede gooide ik de test door de kamer. Even was ik er helemaal klaar mee. Wat voelde ik mij ellendig en toen ik de deur in het slot hoorde vallen voelde ik mij eenzamer dan ooit. Een paar uur later belde ''Moffel'' om te kijken hoe het ging. Mijn ogen rood van verdriet maar de woede was inmiddels al redelijk gezakt. Hij sprak de juiste woordjes en na het neerleggen van de telefoon ging het al beter. Niet veel later stapte ik op mijn fiets om twintig nieuwe testen te halen. Vol goede moed ging ik de volgende dag weer verder. De dagen gingen voorbij. Tussendoor nog de nodige telefonische contacten met de polikliniek gynaecologie om vervolgens weer verder te gaan. Tot vandaag de dag. Het is vandaag dag vijfentwintig van mijn cyclus en ik heb nog steeds niets meer dan een test met daarop een cirkel in handen gehad. Ik maak mij zorgen en nu lijk ik niet de enigste meer te zijn. Morgen is het zover. De nodige onderzoeken staan gepland om te kijken of er ook daadwerkelijk iets mis is.

Ik ben behoorlijk zenuwachtig. Hoewel ik al een paar keer het onderwerp heb ingetikt op google weet ik dat het niets helpt. Ik zal daar mijn antwoord niet vinden. Er zit niets anders op dan de onderzoeken te ondergaan. Te wachten en het te laten bekijken door de ogen van een gynaecoloog. Hoewel ik niets liever wil dan dat er na gegeken word weet ik niet of ik het antwoord wil weten. Mijn lichaam is totaal in de war en terwijl ik het maanden geleden al aan heb gegeven heeft het blijkbaar zover moeten komen. Nu word ik serieus genomen al is voor mijn gevoel té laat.

Ik hoor, voel en zie dat er iets mis is. Zeg me dat het niet zo is!